Grenzsteintrophy

Zoals vorige week al aangekondigd in een stiekeme post ga ik dit jaar meedoen aan de Grenzsteintrophy, een avontuurlijke rit langs de vroegere Duits-Duitse grens. Van Tsjechië naar de Oostzee over overwoekerde patrouillewegen en bospaadjes vol wortels en ook nog even over de elfhonderdzoveel meter hoge berg Brocken in de Harz. Doordat je de grens akelig precies volgt is de route maarliefst 1230 kilometer terwijl begin- en eindpunt hemelsbreed maar 412 kilometer uit elkaar liggen.

Het is een andere manier van fietsvakantie dan de afgelopen jaren en ik pak het dus ook wat anders aan. Ik ga als het even kan onderweg berichtjes plaatsen op mijn Instagram-account. Kun je een real-time zien wat voor idiote fratsen de routebouwers dit jaar weer hebben bedacht.

Verder ga ik met de mountainbike:

De spullen die daar op de fiets zitten, zien er in een nog wat minder ingepakte staat zo uit:

Afijn, wat een rommeltje eigenlijk. Ik zal nog even mijn best moeten doen voordat ik mijn gear net zo zorgvuldig geordend kan fotograferen als ze op bikepacking.com doen (zie bijvoorbeeld deze plaat).

Repetitie

Ik was het afgelopen weekend nogal druk door twee dingen: een Coursera-cursus over Cloud Computing die af moest, en een bikepacking-meetup in Amersfoort. Op die meetup kon ik voor het eerst het tarpje opzetten dat voor deze trip als nachtelijk onderdak moet gaan dienen:

Er waren een stuk of zes andere enthousiastelingen. Sommigen kenden de Grenzsteintrophy al. Het schijnt erg gezellig te zijn, maar één iemand zag ooit de betonplaten-patrouilleweg langs de voormalige grens liggen en dacht meteen “Fuck you, daar ga ik echt nooit op fietsen!”. Ik word er wel benieuwd van om te zien hoe erg het nou is.

De generale repetitie, die ik in de vorige stiekeme post had aangekondigd, werd door de drukte wat korter dan gepland: in plaats van van Zutphen naar Gulik, ging het maar van Didam naar Roermond. Het gaf me de kans om eens te zien wat er in Duitse tankstations, bakkerijen en kiosks aan fietsvoer ligt uitgestald, maar uiteindelijk at ik vooral vooral met smaak van het rozijnenbrood van de bakker in Kevelaer. Kevelaer, een stadje in Duitsland ten noordoosten van Venlo, is een van de grootste bedevaartsoorden in Noord-Europa, en menige pelgrim heeft in de voorbije eeuw bij thuiskomst vrouw en kinderen verblijd met zo’n honingkoek als je op de eerste foto uit mijn Camelbak-rugzakje ziet steken.

In ieder geval bleef alles vast op de fiets zitten, ook op het stukje MTB-route, kon ik zonder tweepersoons tent in de bagage nu wel zonder handen fietsen, vond ik met de Garmin vlot de weg en bleek het in Duitsland, of in ieder geval in het eerste stukje ervan achter Nijmegen, te stikken van de warme bakkers op de hoek. Volgens mij word ik er niet klaarder voor dan dit. Morgen vertrek ik naar Berlijn voor de proloog op donderdag. Tot over een week of twee!